Herdenking bij het vissersmonument

"Er zijn dingen in het leven die er wel zijn, maar die niet zichtbaar worden gedragen.

Rouw en gemis. Het is er, soms diep verborgen, soms aan de oppervlakte van de veelal ingehouden emotie.

Vandaag, op deze plek, maken wij ruimte voor het verwoorden van het gemis. 

Op deze plek. De plek waar de namen van geliefden die op zee gebleven zijn in marmer staan gegraveerd. Hun namen staan er, gebeiteld voor de eeuwigheid.

Op deze plek. Waar onze gedachten blijven steken bij een naam, maar zich uitstrekken naar de mens achter de naam. Naar de mensen die we niet konden missen. Wij halen hen – hier vandaag – terug in onze gedachten.

Er staan namen van hen die nimmer zijn teruggevonden. Wat restte was onzekerheid en hoop. En wij die om hen heen staan en stonden zoeken naar woorden van troost. En dat is het moeilijkste want vaak zijn die woorden ontoereikend en blijven we stil.

Maar stil zijn en een luisterend oor bieden kan ook steun bieden en geeft de rouwende de ruimte voor het levensverhaal van degene die er niet meer is.

Intussen blijft het zoeken naar hen die noch immer vermist zijn, onophoudelijk doorgaan. Zo kan het zomaar gebeuren, dat in het verdriet toch dankbaarheid gloort als vermiste geliefden of vermiste schepen worden teruggevonden.

Zo hopen we op dit moment intens dat bevestigd kan worden dat na 58 jaar van onzekerheid over het lot van de UK 58 en haar opvarenden, de Ex-Mera Gratia ten noordwesten van Texel teruggevonden is. De kotter, vermist sinds januari 1966, met aan boord de broers Jacob en Hendrik Ras; vader en zoon Willem en Klaas Foppen en Jan de Groot uit Stavoren. 58 jaar van onzekerheid. Gemis en verdriet gaan nimmer weg, maar de tijd en de omarming van de samenleving van hen die gemis en verdriet ervaren helpt ons naar de dag van morgen.

En dan kijken we naar het beeld van de vissersvrouw. Zij weet dat haar man niet meer zal terugkeren; Zij wendt haar blik nog één keer over de schouder; zij ervaart de wind die komt vanuit de zee en ziet naast zee ook ons dorp; Zij voelt het als een opdracht om niet alleen maar stil te blijven staan bij wat onherroepelijk is. Zij recht haar rug en pakt het leven weer op. Ook zo pakken wij als samenleving het leven met elkaar weer op.

Ook nu staat deze dappere aanpak symbool voor het leven in ons dorp van vandaag. We kunnen niet bij de pakken neer blijven zitten, immers, voor een belangrijk deel van ons dorp is de zee nog altijd een belangrijke bron van voedsel, van inkomen en van werkgelegenheid. 

Vaders en grootvaders zitten door de weeks op zee. Daarvoor zijn we hen dankbaar, want de data van degenen die hier in marmer staan geschreven zijn een stille getuige van het feit dat werken op zee niet alleen vroeger, maar ook heden ten dage gevaar met zich meebrengt.

Vandaag zien we elkaar hier staan. We willen troosten, we willen pijn verzachten, we willen mee-herdenken. We willen duidelijk maken dat we hen die op zee bleven niet vergeten zijn. Nu niet en straks niet als we weer thuis zijn; als ons dagelijks leven weer doorgaat. Dat leven; waarin we ook als samenleving de lege plek ervaren van hen wier naam hier op deze plek voor de eeuwigheid wordt bewaard. Ons leven waarin we elkaar niet loslaten. 

Wij wensen dat het vooruitzicht uit Openbaringen, zoals weergegeven op ons monument, onze dierbaren Thuis mag brengen."